بزرگترین آرزویش این بود که یک سرپناه، هرچقدر هم کوچک و ساده برای خودِ خودشان داشته باشند که در آن نه از غرغرهای صاحب خانه خبری باشد و نه از سر وصدای همسایه ها.
وقتی شوهرش دستش را گرفت و از او خواست چشم بسته دنبالش برود، به تنها چیزی که فکر نمی کرد بعد از باز کردن چشم هایش ببیند زمین کوچکی بود که شوهرش ادعا می کرد مال خودِ خودشان است. خدا انگار تمام کارهایش را کنار گذاشته بود و می خواست فقط آرزوی او برآورده شود!
خانه ساخته شد و آنها در یک روز زیبای بارانی به خانه ی خودشان اسباب کشی کردند و بعد زیر باران قدم زدند و شادی کردند.شب وقتی به محله خود رسیدند تنها دیوارهایی ویران از خانه ی ساده و کوچکشان منتظر آنها بودند، باقی را سیل برده بود.
ارزو ها را می برد اب با باد
سلام.بسیار از آشنایی با این وبلاگ خوشحالم باز هم خواهم آمد.و بیشتر می نویسم. "آستانه" وبلاگ انجمن شعر و داستان کازرون با دو شعر از آرام علی نژاد و یک داستان از حامد موسوی به روز است. نگاه عمیق،حضور و نقد ارزشمندتان را چشم به راه هستیم. سربلند باشید.
چه رمانتیک انگار نه انگار دنیا رو اب برده!
چرا اخرش رو با شادی تموم نمی کنید؟؟ حداقل بذارید توی داستان یه کم خوبی و خوشی رو ببینیم...
راستش وقتی دور و بر آدم پر موضوعاته تلخ و غم انگیزه کمتر موضوعات شاد به ذهن میاد ولی من تمام سعیم رو می کنم چون خودم هم مثل تو داستان های خوش و خوب رو بیشتر دوست دارم.
به خدا بعضی ها به همین بدبختی که میگی هستن...حالا سیل نه ..زلزله...زلزله نه طوفان بازهم اینا خودش یه جور نعمته.دوتا شدن شلوار آقایون رو بگو که نمیشه کاریش کرد رو بچسب.
از قدیم گفتن خانه از پایبست ویران است..
خب چه میشه کرد گاهی وقت ها سیل میاد و آرزوهای کوچیک و بزرگ آدمها رو با خودش میبره..
چه فکر نازک غمناکی
به قول همفری بوگارت روح اون آدمایی که سیل می برتشون چی میشه ؟
سلام مهدیه عزیز.من برای نقد برگشتم.نوع نگاهتان و انتخاب موضوع و بعضی مشخصات دیگر در داستان هایتان برایم جالب است.اما گاهی در پایان داستانتان آن غافلگیری یا ضربه ای را که از نوشتن این نوع داستان ها انتظار می رود ندارید. می خواستم یک مقاله و چند داستان قابل توجه از نویسندگان مختلف برایتان میل کنم که به شما کمک خواهد کرد.اما ایمیلی از شما ندیدم. سربلند باشید.
آخرش که با خوبی تمام شد
چه خوشبخت بودند که باهم زیر باران قدم میزدند
و در خانه نماندند
که یا آب آنها را هم با خود ببرد
یا ذره دره نابود شدن تمام زندگیشان را جلو چشمشان ببینند
خیلی برایم جالب بود که در عنوان به جای کلمه «زیر» از «رو» استفاده کردی
مرسی به نکته های جالبی توجه کرده بودی.
داشتن یک سرپناه برای نسل ما، آرزوئی رویائیست. کاش پایان نوشته ات داستانی بیش نباشد.
وبلاگتون را خوندم و ممنون که به من سر زدید.
خدا نکشدت
:))
سلام دوست من
جدا قشنگه (مطالبت)
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی.
سلام
ممنونم که سر زدی امیدوارم که امتهانها تمام شده باشد
منتظرم که به روز بشی
به روزم.